Vroeger pestte ik wel eens. Twee kinderen, bij wie het kon. Het ging niet om plagen. Het ging om pesten. Onbegrijpelijk, zou je zeggen. Want ik ben zelf zo gepest en heb er zo onder geleden. Inmiddels snap ik het. Toch kijk ik er met verdriet en spijt op terug dat ik dat heb gedaan.
Want ik weet hoe het voelt. Bijna mijn hele basisschooltijd ben ik gepest, uitgelachen, buitengesloten en bedreigd. Op straat. Op school. Kinderen ruiken het: je gaat geen grote mond teruggeven, je duwt niet terug. Ik was een makkelijke prooi. Dus ik kreeg wekelijks, soms dagelijks van klasgenoten te horen: ‘straks gaan we je áánpakken’. En dat gebeurde ook. Jarenlang. Het systeem waarvan ik deel uitmaakte – de buurt, de klas – werd een verschrikking voor me. En toch pestte ik zelf soms dus ook als de gelegenheid zich voordeed. Pesten – het zat in het systeem. En als kind liet ik me erin meenemen.
Lange tijd ben ik op slot gegaan. Ik dacht dat ik dom was, stom, inferieur. Later, op het vwo, voelde ik me al meer op mijn plek. Ook in de jeugdkerk ontstonden vriendschappen voor het leven. En nóg later vond ik mijn weg in werk en ondernemerschap. En koos ik voor wat mijn hart me ingaf: mensen helpen om weer in contact te komen met hun zachtheid én hun kracht.
Om gevoel toe te laten en te leren dragen, ook als dat intens is.
Om oude, vastgeroeste rollen stap voor stap los te laten: het haantje, de stille, de pleaser, de redder, de underdog, de brulaap, de controlfreak.
Om te gaan leven en werken vanuit de volwassenheid en bevlogenheid die ieder mens, ergens, in zich heeft.
Om in andere, vrije rollen te stappen: de leider, de spiegel, de verbinder, de bewuste volger, de heler, de uitdager, de bestuursfluisteraar, de held, de helper.
Want ook in de systemen waar ik heden ten dage rondloop is er wel eens wat aan de hand. Met mijn werk binnen organisaties kan en wil ik nog meer bijdragen op systeemniveau. Helpen om in teams en organisaties ruimte te creëren: voor de gezamenlijke beweging van die vastgeroeste rollen naar vrije rollen. Inzicht te geven in de voor hen vaak nog onzichtbare aspecten van de systeemdynamiek. In contact. In gesprek. In samenwerking. Werkend aan boven- én onderstroom.
De ‘pestkop’ zie ik allang niet meer als pestkop. Ik zie de mens, als onderdeel van een systeem, die andere kanten van zichzelf kan aanboren als ie wil en/of daar reden voor heeft. Een opening naar nieuwe hoop. De basis om, met bewustzijn van de grote uitdagingen, verschil te maken.
Actie ondernemen vanuit deze drijfveer kan alleen vanuit een diepe inspiratie en liefde. Daarvan heb ik, zoals veel mensen, gelukkig iets meegekregen vanuit mijn familiesysteem in al z’n imperfectie.
